حرفهای ناگفته

برای سیزده بدر چندجا دعوت شدیم .

هم فامیل خودم ، هم فامیل همسر .

خانواده خودمم که مهمون دارن ( یه سری دیگه از دوستامون اومدن) و نمی‌دونم می‌خوان چیکار کنن . فقط می‌دونم توقع دارن هر برنامه‌‌‌ای باشه ما هم بریم .

اون فامیلی که منو دعوت کرده ، خواهرمم دعوت کرده .

من بهشون گفتم چون پیش مادر همسرم هستیم شاید نتونم بیام ( همینو به مامان اینا هم گفتم ) . ولی خواهر حتما میره.

امروز داشتم با خودم فکر میکردم من توی هر جمعی از فامیل خودم برم ، حتما خواهر حاشیه درست می‌کنه برام . و بهتره که برم همونطرف خانواده همسر .

دلم برای دورهمی‌فامیل خودم یه ذره شده ، دلم برای بیرون رفتن با خانواده خودم خیلی خیلی تنگ شده . ولی به واقع کشش درگیری ندارم .

راستش هیچ وقت فکر نمی‌کردم روزی بیاد که از خواهر خودم دوری کنم !!!! و کار به جایی برسه که هر جا اون باشه من رغبتی برای رفتن نداشته باشم !!

الان حال اونایی که اختلاف خانوادگی دارنو میفهمم ! چقدر تلخه .. ! چقدر تلخه !

شدیداً دلم شکسته ، شدیداً ...

اونقدر دل شکسته ام از خواهرم که ترجیح دادم از پیشش برم جایی که خانواده فاطمه اینا هستن !

نمی‌دونم حکمت خدا چیه که هنوز یه چالش تموم نشده یکی دیگه می‌ذاره سر راهم .

الان نمیتونم بنویسم .

ولی حتما میام ماجرا رو تعریف میکنم .

بدبینی و تنفر خواهرم اونقدر نسبت بهم زیاد شده که منو هم داره میکشونه پایین با خودش !!!

دلم میخواد شکایتشو ببرم پیش خدا بخاطر تمام قضاوت‌هایی که دارم از طرفش میشم و تمام ضربه‌هایی که با بهانه و بی بهانه بهم میزنه.

تو رو خدا دعا کنید برای آرامش دلم ، برای اینکه بتونم کار درست انجام بدم .

امشب وسط مهمونی از شدت ناراحتی طوری دستم لرزید که دختر صاحبخونه هم متوجه شد !

روزی که سالگرد آقابزرگ بود ، آقا محمود وقتی رسید خودش رفت سمت پیمان و سلام و احوالپرسی گرمی‌کرد ‌.

پیمان هم با اینکار تمام خشمش فروکش کرد و آروم شد اصلا !

خوشحال شدم ، خیییییلی.

لذت بردم از درک بالا و فروتنی این مرد . (آقا محمود)

و خداروشکر کردم که حرفام تاثیر داشته .

میدونید در عین خوشحالی دلمم گرفت ..

از اینکه مردی با سن نزدیک ۶۰ سال ، اونم از خانواده همسرم ، به حرفام گوش داده و قبولم داشته ، بعد اونوقت عزیزترین و نزدیکترین آدمای زندگیم قبولم ندارن ( همسرم ، خواهرم )

فاطمه واسه چهارشنبه سوری دعوتمون کرد باغچه آقابزرگ (همون سوییت ) ، همسر و دخترک خیلی خوشحال شدن و استقبال کردن . .

من اما نه !

ولی چاره‌‌‌ای نیست و باید برم .

حالا موندم با یه عالمه حس متناقض ... !

جدال عقل و احساس ... جدال فرشته و شیطان

وسوسه و سرکوب ..

می‌دونم چیکار کنم . راه مشخصه کامل ، ولی دلم آشوبه ..

و این حال منو بد می‌کنه .

کاش بگذره این روزا ... به خیر و نیکی هم بگذره .

کاش دست خدا از اون بالا بیاد پایین ، کشیده بشه روی سرم ، قلبم و بگه ساره آروم باش ، مطمئن قدم بردار ، من با توام . خوب باش و خوب بمون . من جبران میکنم واست ..

کاش ... کاش ...

پنجشنبه مراسم سالگرد آقابزرگ بود ، البته سالگرد اصلی توی عید هست که طبق عرف انداختن پنجشنبه آخر سال .

عروس جدیدم اومده بود ، بعدشم چون واسه افطار دعوت بود اومد خونه آقابزرگ. دختر خوب و خونگرمیه

خانواده مادربزرگ هم خیلی بهش احترام گذاشتن و با گرمی‌ازش استقبال کردن .

نکته خنده دار اینکه گاهیم جلوی خودم یواشکی جوری که عروس نفهمه، مقایسه میکردن ما رو با هم

ولی خوبیه قضیه این بود که اونقدری جا افتاده بودم که جدا از جمع محسوب نشم .

بهرحال روحیه من اینجوریه . دوست ندارم جایگاه مجزا داشته باشم . که ینی عروس یه طرف ، بقیه هم یه طرف !

عروسای فامیل خودمونم همیشه به چشم خواهر دیدم . و تفکیک قایل نشدم هیچ وقت . مگه اینکه خود عروس نخواسته باشه رابطه نزدیک و گرمی‌داشته باشه . بعضی وقتا هم بخاطر همین تفکیک کردنا با فامیل خودم کنتاک داشتم خخ

بخاطر همین روحیه تا همین چند سال پیش که خانواده همسرم منو جدا از خانواده حساب میکردن ، خیلی خیلی اذیت میشدم . که خب همشم تقصیر همسر بود دیگه !

دروغ چرا اون روزم که عروس جدید اومد و همه به گرمی‌تحویلش گرفتن ، یکم دلم گرفت . یادم افتاد به روزایی که بخاطر بدگویی‌های خانواده شوهرم ، چقدر جَو سرد و سنگین بود واسه من ، چقدر غریبه بودم تو این جمع !

اما خیلی زود خودمو جمع و جور کردم . خدارو هم شکر کردم که چقدر خوب شد اون روزا گذشت و الان همون جایی هستم که باید باشم .

همین کافیه واسم .

پ.ن

- بحث بزرگ کردن آدما نیست ، که مثلا تاییدم کنن یا نه .. بحث اینه که محبت کردن و محبت دیدنو دوست دارم . و چون جدیدا کنی انزوا طلب شدم ، فضای بروز احساساتم بیشتر محدود شده به همین محیط خانواده .